ارتقاء کیفی مناطق مسکونی فقیر شهری با تکیه بر روش tqm ( نمونه موردی: محله علی آباد جنوبی-تهران)

امروزه استفاده از مدیریت کیفیت به عنوان سازوکاری برای دستیابی به اهدافی مانند مشتری محوری و سودآوری و کاهش هزینه ها به شدت مرسوم شده است. هر چند که در زمینه tqm مطالعات و تحقیقات زیادی انجام شده و در سایر رشته ها خصوصا مهندسی صنایع و مدیریت کاربرد زیادی دارد ولی در شهرسازی و برنامه ریزی شهری موضوعی تازه است. مدیریت کیفیت جامعبه طور خلاصه روش و سیستمی برای بهبود عملکرد فرآیند با تکیه بر رضایت مشتری است. از سوی دیگر کیفیت مسکن و برنامه ریزی جهت ارتقای کیفیت آن با هدف رضایت شهروندان، همواره یکی از دغدغه های برنامه ریزان شهری است. در این تحقیق، سعی شده ضمن بررسی دقیق اصول مدیریت کیفیت جامع، مرور مسکن و روش های ارتقای آن، شناخت و پایه ریزی الزامات و ابعاد برنامه ریزی به منظور ارتقای کیفیت سکونت، خصوصاً در مناطق مسکونی فقیر شهری با استفاده از اصول tqm و اعمال آن در ابعاد مختلف برنامه ریزی شهری، اثرات مربوطه مورد بررسی قرار می گیرد. در این پایان نامه همچنین یک نمونه موردی که مربوط به محله علی آباد جنوبی واقع در منطقه 16 تهران می باشد، مورد مطالعه قرار گرفته است و نتایج حاصل از آن مورد استفاده به منظور نتیجه گیری واقع شده است. کلمات کلیدی: tqm، برنامه ریزی شهری، ارتقاء کیفیت سکونت، محله علی آباد جنوبی